Sambandsleysi stjórnarherranna við veruleikann.

Fyr­ir utan mögnuðust mót­mæl­in. Þúsund­ir áttu eft­ir að koma sam­an á Aust­ur­velli, líta til þing­húss­ins mikið niðri fyr­ir og krefjast þess að Sig­mund­ur Davíð Gunn­laugs­son færi frá völd­um.

Atburðarás síðustu daga ætti ekki að koma á óvart.

Frá stofnun þessarar ríkisstjórnar var almenningi í landinu ögrað.

Ríkisbubbarnir við stjórnvölinn fór beint í að færa auð þjóðarinnar til góðvina sinna.  

Veiðgjöld, hátekjuskattur og fleira voru lækkuð og afnumin og dekrið við þá ríku í þessu landi fór ekki framhjá nokkrum manni.

Lýðræðið var afnumið og kosnningaloforðin svikin.

Stjórnarherrarnir töluðu niður til þjóðarinnar með hroka og lítilsvirðingu.

Og landsmenn eins og oft áður seinþreyttir til vandræða.

En nú gekk loksins framaf fólki og þúsundir mættu á Austurvöll og hentu ríkisstjórninni út.

OG svei mér þá, enn var forsætisráðherra fullkomlega ómeðvitaður um stöðu sína.

Ætlar ekki að segja af sér og ætlar að vera í pólitík.

Nú blasir við sá vandi að báðir leiðtogar ríkisstjórnarinnar eru rúnir trausti og hvorugur þeirra getur haldið áfram.

Aflandsdraugurinn tók þá báða af pólitísku lífi.

Óvissutímar framundan, en þó skynjar maður að fólk vill heiðarlega stjórnmálamenn til valda, stjórnmálamenn sem eru tilbúnir að breyta þjóðfélaginu í átt til réttlætis og jöfnuðar.

„Nóg“