Fjöldi í afneitun.

Það er ljóst eftir lestur bloggsíðna og með að hlusta á umræður stjórnmálamanna undafarna daga að stórir hópar eru í afneitun þessa dagana.

Hrun íslensks efnhagslífs var algjört og við ætlum okkur að ná vopnum okkar þá erum við háð því að fá aðstoð vinaþjóða við það.

Vinaþjóðir skilyrtu aðstoð sína og þar með ljóst að við vorum algjörlega háð þeim skilyrðum að fara að því sem þeir leggja fyrir þjóðina.

Það er enginn leið út úr þessum ógöngum nema feta þá slóð sem okkur er skömmtuð. Við getum ekki barið okkur á brjóst og boðið heiminum í slag.... þann slag getum við ekki unnið og verðum því að kyngja stoltinu um hríð meðan við náum okkur á strik.

En enn eru margir sem virðast ekki átta sig á að leiðin sem við eigum er bara ein og sú leið er vörðuð af vinaþjóðum okkar sem skilyrða sína aðstoð.

Norðurlönd settu skilyrðin

Athugasemdir

[Jón Rúnar Ipsen, 2.7.2009 kl. 11:13]

Mikið er ég sammála enda hvaða lausn felst í að neita að borga skuldir okkar

[Jón Halldór Guðmundsson, 2.7.2009 kl. 11:51]

Þetta er rétt, en ég heyri þó æ fleiri segja að þeir séu sammála IceSave samningnum en finnst vextirnir aðeins of háir. Og eru jafnvel þaðeins þess vegna á móti samningnum eins og hann er.

[Gísli Baldvinsson (IP-tala skráð) 2.7.2009 kl. 12:10]

Sett voru 7.7% í byrjun sem vaxtarskilyrði. Þetta eru auðvitað nauðasamningar.

[Eggert Guðmundsson, 2.7.2009 kl. 13:37]

Notum lánin frá Norðurlöndunum og greiðum strax inn á höfuðstól IceSave skuldbindinga. Helsti skuldaklafinn eru vextirnir.  Þarna er vaxtamunur á milli lánasamninga sem hljóta að vera okkur hagstæðari. Höfuðstóll Breta og Hollendinga minnar stórlega og því minni vaxtabyrði.

Síðan er betra að endursemja við Norðurlöndin um framlengingar á þeirra lánum, heldur en við Breta og Hollendinga.