Völundur í Gamla Lundi.

                                                                         

  Þegar ég var polli á Eyrinni í gamla daga var ýmislegt með öðru sniði en það er í dag. Ýmsir skemmilegir karakterar settu svip á mannlífið og hver með sínu móti. Einhvernvegin finnst manni færra um slíka einstaklinga í dag, eða þá að maður hefur ekki sömu sýn og tilfinningu eins og barnssálin nemur.

Eyrin var alltaf afar þéttbýl og margir í hverju húsi. Einhvernvegin var það þannig að íbúarnir þurftu lítið að sækja út fyrir svæðið eftir þjónustu og verslun. KEA var í hverri götu, nánast, og heiman frá mér gat maður gengið til allra átta í nokkrar mínútur og þá rakst maður á KEA búð.

Bóla var í Eiðsvallagötu 6, Ránargötubúðin var í Ránargötu 10, Alaska var í Strandgötu 25 og auk þess var örstutt í Kjörbúð KEA í Brekkugötu 1. Auk þessar KEA-búða var kaupmaður á hverju horni, Jóhannesarbúð í Eiðsvallagötu við hliðina á Bólu, Eyrarbúðin hans Heiðreks í Eiðsvallagötu 18, Turninn hennar Bestu í Norðurgötu 8 og svo ótal aðrar sem lágu aðeins fjær en þó vel innan seilingar í Ránargötu, Norðurgötu og Strandgötu.

Svo var Herrabúðin í Strandgötu þar sem Steini Austmar seldi föt og brilliantín, Kjöt og fiskur í Lundargötu og Kalli skó og Dóri skó í Lundargötu og Strandgötu... og svo var meira að segja söðlasmiður í Strandgötunni við hliðina á Dóra skó. Ég finn enn leðurlyktina sem var í kjallaraganginum hjá þeim félögum í Strandgötu 15.

Svo var Þóra Eggerts með búð á Lundargötuhorninu þar sem hægt var að kaupa allt milli himins og jarðar. Þar beint á móti var svo Diddabar, heitinn í höfuðið á Kristjáni Jónssyni á Niðursuðunni sem þar rak gos og nammibar... þar voru fínir barstólar framan við diskinn með fínu, brúnu leðuráklæði en ekkert var áfengið þarna þó svo "bar" nafnið fengi sess í nafninu. Enn á ég ótaldar margar búðir sem leið manns lá í sem barns á Eyrinni.

Svo voru þarna hverfissmiðir, hverfisrafvirkjar og svo var einn þúsundþjalasmiður sem gerði allt sem fyrir hann var lagt. Hann skerpti skauta, hann gerði við og lagði pípulagnir, hann lagaði rafmagn... bara að nefna það og Völundur í Gamla Lundi mætti og gerði við. Hann er mér ljóslifandi í minni enn þar sem hann birtist í bláa samfestingnum sínum, löðrandi í olíu og allkyns óhreinindum, neftóbakið gaf andliti hans sérkennilegt útlit fyrir barnssálina.

Völundur var aldrei hreinn, en hann var stoð og stytta íbúanna sem bjuggu á Eyrinni. Nafn hans var algjört réttnefni "Völundur" hann bæði hét og var völundur til allra verka.

Verkstæðið hans Völundar var í gamla Lundi við Eiðsvallagötu. Það var merkilegt hús, eitt fyrsta íbúðarhús sem reis á Eyrinni. Faðir Jóhannesar á Borg byggði þar og þar ólst Jóhannes upp að hluta. Húsið sem þar stendur nú er eftirgerð þess húss og stendur hærra. Þa'ð er gamla húsið sem er á myndinni að ofan.

Að koma inn á verkstæðið hjá Völundi var merkileg upplifun. Þar stóð karlinn svartur af olíu og reyk og barði steðja, brýndi ljái eða skauta. Hann var alltaf að gera eitthvað og þetta eitthvað var alltaf eitthvað sem 10 ára dreng þótti merkilegt og stórkostlegur atburður. Stundum kom maður inn og loftið var þykkt af reyk og karlinn stóð í miðju neistaregni og var að slípa eða brýna. Þetta var ævintýraheimur.

Svona starfssemi er horfin af Eyrinni, svona starfssemi er horfin úr hinum vestræna heimi að mestu. Handverk einyrkja og völdunda er orðin sjáldgæfur munaður og er mest notaður sem sýningaratriði á hátíðum og slíkum uppákomum.

Ég er heppinn og hamingjusamur að hafa fengið að upplifa Eyrina eins og hún var.