Lystigarðurinn á vetrarsólhvörfum.

  Gekk um Lystigarðinn í dag. Mjöllin var algjörlega óhreyfð. Það var við það að ég fengi samviskubit að marka för í drifhvítann snjóinn.

Á öllum greinum hvíldi þykkt lag af snjó sem féll í nótt. Stígar, runnar, hús, staurar og gosbrunnar... allt var hulið nýfallinni mjöllinni.

Það var eiginlega undarlegt að inni í miðjum bæ sem Lystigarðurinn óneitanlega er, var kyrrðin djúp og friðsældin var næstum áþreyfanleg. Kannski var það mjöllin sem dempaði hljóð þéttbýlisins.

 

Það styttist í að garðurinn eigi merkisafmæli. Það var árið 1912 sem Margarete Schiöth hófst handa við að rækta tré á Eyrarlandsholtinu og í áratugi hefur þessi garður verið stolt okkar Akureyringa.

Á sumrin er iðandi mannlíf þarna en kyrrðin og friðurinn er algjör við vetrarsólhvörf. Það var hrein nautn að ganga þarna um með myndavélina, aleinn með sjálfum sér....