Síldin, hluti af æskuárunum.

Síldin er komin á ný. Undanfarin ár hefur veiði verið að aukast jafnt og þétt og nú er svo komið að síldin er farin að skipta nokkru máli í verðmætasköpun sjávarútvegsins. Það er vel en vonandi gæta menn sín betur en fyrir 40 árum þegar allt hrundi og síldin hvarf. Það var væntalega vegna offveiði og ef til vill líka af því ástand sjávar breyttist verulega í kuldaárunum frá 65-75. Þó held ég að offveiðin hafi átt 90% af þessu og eftir á að hyggja var lítil glóra í því sem menn voru að gera þá. Moka upp eins miklu á hægt var og láta það síðan ráðst hvort hægt var að vinna afla í verðmæta útflutningsvöru. Við sem komin erum yfir miðjan aldur munum landburð af síld sem jafnvel var ekið á tún til geymslu því þróarrými var allt búið. Mig minir líka að þegar fiskifræðingar voru að vara við ofveiði urðu margir aflaskipstjórar reiðir og sögðust aldrei hafa séð annað eins af síld. Svo bara hvarf hún einn daginn.

Það rifjast margt upp þegar farið er að tala um síld. Ég var ekki á síld en nokkrir félagar mínir áttu fjölskyldur sem blönduðust í síldarævintýrið og nokkrir fóru meira segja með mæðrum sínum í sumarlanga útlegu á Vopnafjörð eða aðra staði Gullströndinni eins og menn stundum kölluðu Norðausturhornið á þeim árum.

Við sem heima sátum fylgdumst með fréttum í útvarpi þar sem lesnar voru upp aflatölur einstakra skipa og auðvitað var mikill metnaður að heimaskipin frá Akureyri væru að standa sig vel í þessari upptalningu. Súlan, Snæfell, Sigurður Bjarnason og fleiri koma upp í hugann. Það var eiginlega furðulegt hversu oft Snæfellið, 150 tonna tréskip var oft að skora hátt innan um nýmóðins stálskip helmingi stærri.

Það er eiginlega gleðilegt að sjá hverju markviss friðunar og uppbyggingarstefna getur skilað.

Það er síld!