Græðgisvæðing ferðaþjónustunnar.

„Hvert vilja Íslend­ing­ar stefna? Það þarf að vera ein­hver stefna til staðar þannig að ferðaþjón­ust­an fái ekki að vaxa al­gjör­lega stjórn­laust. Að öðrum kosti eyðileggst hún og ferðamenn munu fara eitt­hvert annað í leit að fal­legu og ró­legu um­hverfi og nátt­úru.

__________

Glöggt er gests augað.

Þróun síðustu ára er skelfileg. Ísland hefur laðað að sér ferðamenn vegna lítið spilltrar náttúru og friðsældar.

Því miður hefur það gjörbreyst, hvert sem litið er ferðamenn eins og mý á mykjuskán, gjarnan á óskipulögðum svæðum við náttúruperlur, þannig að ásýnd svæðanna verður eins og umferðarmiðstöð á annatíma. Það er ekki það sem ferðamenn vilja sækja til Íslands, það er hægt að finna hvar sem er í heimunum.

Við þetta mun helsta sérstaða Íslands sem ferðamannalands tapast og ferðamenn finna sig ekki eiga erindi til landsins þegar ástandið er orðið með þeim hætti.

Ég hef ekki farið erlendis í sumar og mætt á nokkra ferðamannastaði á Norðurlandi. Það er sannarlega hægt að taka undir orð  Ulrike Friedrich, landið hefur tekið stakkaskiptum á fáeinum árum.

Sem  dæmi má nefna Mývatnssveit, þar eru þúsundir ferðamanna um allar koppagrundir og ekkert eftir af þeirri ásýnd sem ég hef notið á því svæði.

Við alla staði, Grjótagjá, jarðböðin, Hverfjall, Dimmuborgir er eins og að koma á járnbrautastöðvar erlendis, þar er hreinlega mannhaf þar sem hver er sjálfum sér næstur og ásýnd náttúru horfin en þessi í stað þarf að standa í röðum til að mjaka sér í gegn.  Þetta er örugglega ekki það sem erlendir ferðamenn hafa keypt í Íslandspakkanum sínum. 

Sömu sögu er að segja víðast hvar og væntalega er þetta orðið svona líka á hálendinu líka, hef ekki farið þangað í sumar en í fyrrasumar var örtröðin mikil þar.

Það er vandlifað í ferðamannabransanum.  Allir keppast við að fjölga hausum og nýjar tölur um hversu mörgum þúsundum fleiri ferðamönnum við höfum náð til landsins frá í fyrra er stöðugt fréttaefni.

En hvar eru þolmörk stefnulausar ferðaþjónustu ?

Það vitum við ekki. Þegar pakkinn Ísland og ósnortin náttúra selur ekki lengur af því hann er ekki til, þá hætta ferðamenn að koma, í það minnsta ferðamenn sem ætla að sækja það sem fram að þessu hefur verið helsta söluvara ferðamennsku á Íslandi.

Græðgisvæðing ferðaþjónustunnar er svo hin hliðin á þessum peningi, því miður er okur gegndarlaust og fréttir af íbúðaleigum til erlendra ferðamanna um að þeim séu leigðar íbúðir í fáeina daga fyrir sama og greitt er fyrir mánuð á venjulegum leigumarkaði lýsir ástandinu vel.

Skemmtiferðaskipum fjölgar um tugi ár frá ári  og frá þeim streyma þúsundir ferðamanna út á náttúrperlur þannig að þar sér varla í auða jörð.  Spurning hversu mikið þeir ferðamenn eru að skilja eftir af peningum á landinu.

Eins og ég sagði í upphafi glöggt er gests augað.

Fastagestir til Íslands sjá hvað er að gerast og hafa áhyggjur.

Það hafa fleiri og óttast að einn góðan veðurdag hætti Ísland að selja sem friðsælt land með fagrar náttúruperlur af því það er ekki lengur til.

Hvaða ímynd ætlum við þá að nota til að laða hingað ferðamenn framtíðarinnar?

Græðgisvæðing ferðamennskunnar gengur útá að selja milljón manns ferðir til Íslands og önnur hugsun kemst ekki að í þeirri stefnumörkun.

Held að allir verði að hugsa sinn gang.

Eins og gerðist í gullgrafaæði, allt í einu er allt gull búið og ferðamennirnir farnir annað. 

Ferðaþjónusta gæti eyðilagst

Athugasemdir

[Guðjón Sigþór Jensson, 9.8.2014 kl. 20:45]

Þegar eg kom í Mývatnssveit með fyrsta ferðamannahópinn minn fyrir rúmum 20 árum voru kannski ein í besta falli tvær rútur með ferðahópa á stöðum eins og Dimmuborgum og við Námaskarð seem og Goðafoss. Nú er orðið algengt að 20-30 rútur séu samtímis á þessum stöðum og jafnvel fleiri á Geysi, Gulfossi og við Þingvöll.

Við þurfum að fjölga ferðamannastöðum of væri æskilegt að gera t.d Eldvörp a Reykjanesi, skammt vestan við Bláa lónið að eftrsóknarverðum ferðamannastað. Í Þingeyjarsýslu mætti t.d. gera Aldeyjarfoss að aðdráttarafli ferðamanna og mér skilst á Ómari Ragnarsyni að við Gæsafjöll þar sem bormenn Íslands hafa verið að athafna sig séu mjög áhugaverð náttúruundur að ekki sé minnst á Öskju og Herðubreiðarlindir en þangað er væn dagsleið frá Mývatnssveit.

Á Suðurlandi þarf að gera veg að Dynk og Háafossi betri en þangað eru mjög mikið torleiði. Þessir fossar gætu létt á Landmannalaugum sem eru farnar að láta á sjá.

Vegagerð á Íslandi hefur því miður ekki verið á forsendum ferðaþjónustu heldur virkjana. Og er það miður.